Orta yaşlarda -ki bu yeterince yorulduğunda demek- önce neyi istemediğini
ve sonra değişim için gerekli gücü buluyorsun.
Geçenlerde twitter’da bir sohbete dahil oldum:
Var ama benimki sert tepki şeklinde;
mat
yanlış oğlunu bilmeme rağmen önüne geçemiyorum, kestirip atıyorum giderek artan şekilde.
İzahat anlamsız, huzur kıymetli, bunu kabullendim artık.
dedim ve dediler ki:
Peki bu yalnızlığa mı sürükler insanı?
Yalnızlıktan çok yalınlık olarak adlandırırdım.
mat
Saygı ve karşılıklılık olmayan yerde yalnızlık daha doğru çünkü.
dedim; yalaz, yalın, yalım kelimeleri gelerek aklıma.