Bu konuda söyleyeceğim şey:
Kimse seni anlamak zorunda değil ama sen kendini ifade etmek zorundasın.
mat
Hiç kimsenin bir diğerini anlamak gibi bir yükümlülüğü yok zira bu bir yük. Oysa dengeli, huzurlu ve kendimiz olmak için kendimizi ifade etmeye ve başkalarının anlayabileceği şekilde anlatabilecek seviyede (kendimizi tanıyor) olmamıza ihtiyaç var.
Tuna Emren: Dengeden asla kopmayan birine hiç rastlamadım, herkes zaman zaman savruluyor ama merkeze geri dönebilenleri, kaosta bile hiçbir şeyin deviremediğine defalarca şahit oldum. Değişime direnç gösterenlerse ziyadesiyle zorlanıyor.
Belki çocuklara ilk öğretilmesi gereken şeyler listesine almalıyız bunu, çünkü yaşadığımız çağın koşullarına binaen son derece önemli bir beceri olduğu ortada. Her beceride olduğu gibi, ne kadar küçük yaşlarda geliştirilmeye başlanırsa o kadar iyi.
mat, @TunaEmren adlı kullanıcıya yanıt olarak:
Bebeklik vazgeçmemekle, olgunluk vazgeçmeyi becerebilmekle oluyor. O geçişi yapabilmiş olmak, hayatla sağlıklı ilişki kurmak demek.
Öz(güven+saygı+yeterlilik) ve sağlam ilkeler ile her seferinde kendine gelmek mümkün.
Ebeveyn,doğru çevre; insan ancak insanla mümkün oluyor zira.
Katkı olması açısından @muratonderman @gulguntp’nin yazdıkları sanırım önemli:
Geçenlerde twitter’da bir sohbete dahil oldum:
Var ama benimki sert tepki şeklinde;
mat
yanlış oğlunu bilmeme rağmen önüne geçemiyorum, kestirip atıyorum giderek artan şekilde.
İzahat anlamsız, huzur kıymetli, bunu kabullendim artık.
dedim ve dediler ki:
Peki bu yalnızlığa mı sürükler insanı?
Yalnızlıktan çok yalınlık olarak adlandırırdım.
mat
Saygı ve karşılıklılık olmayan yerde yalnızlık daha doğru çünkü.
dedim; yalaz, yalın, yalım kelimeleri gelerek aklıma.
Zira birey olamayanlar, bir şeyler olurlar.
Da, yaratıcılık sorun yaratmak değildir; kendini yar(at)maktır.
Uygarlık iletişimdir, demişti bana. Eğer bir şeyi ifade edemezsen, o şey var sayılmaz. Anladın mı, sıfırdır.
Evet, talep yoksa sen de yoksun.
On dört yaşına girdiğim yaz, inanılmaz bir şey oldu, sanki bir baraj yıkılmış da sular taşmış gibi birdenbire konuşmaya başladım. Ne anlattığımı hatırlamıyorum ama on dört yılın boşluğunu doldurur gibi üç ay boyunca okula gidemedim. Ateşim düştükten sonra artık ne suskun biriydim ne de çok konuşkan, artık herkes gibi sıradan biriydim.
Ama aslında var olduğun için, sustukça sadece sıkılırsın ve bir gün yukarıdaki alıntıda bahsedilen şey patlama halinde gelir.
İlave: Alıntılar, Murakami, Rüzgarın Şarkısını Dinle kitabından
Güzel:
Tr’de erkek bilinçdışı yenilgiyi tanımıyor. Bu aileci toplumda annesinin temel duygusal ilişkisini kendisiyle kurduğu erkek çocuk ona “baban senin dünyaya gelmen için araçtı” mesajı veren annesinin devreye girmesiyle, babası karşısında sınanmamış 1 zafer duygusu hissediyor çünkü.
Böylece annesinin yegane sevgi nesnesi olduğunu düşünmeye devam eden tipik erkek çocuk, hem baba karşısında bir yenilgiyi yaşamadığı yani annesinin yegane sevgi nesnesi olmaktan vazgeçmek zorunda kalmadığı için şımarık hem de bu zafer sınanmamış olduğu için özgüveni titrek oluyor
Böylece odipal aşamaya tam olarak ulaşılamıyor. Çünkü, annenin yegane sevgi nesnesi olmak demek onun tüm sevgisine mazhar olmak demektir ve bu erkek çocuk için kafa karıştırıcı bir durum. Annesinin sevgisinin tekeline sahip olmak için babasıyla mücadele etmesi baştan engelleniyor
Halbuki mücadele edip yenilse bu tekelden vazgeçecek ve kafası net ileriye bakacak yani kimliği sağlamlaşacak. Yenilen kazanır durumu var yani ama yerli erkek bilinçdışında yenilgi olduğunu hiç sanmıyorum.
Bu yüzden de, kadınlarca istenmediklerinde aniden çözülüveriyorlar çünkü erkek kimlikleri çürük. “Sen benim herşeyimsin” veya “sensiz yaşayamam” gibi düşünceler, annenin sevgi tekeline sahip olmanın birzhayat memat meselesi olduğu bu döneme ait köken olarak.
Çok kez düşünüldüğünün tersine, yalnız ülkede erillik hiç de güçlü değil. Zaten, babanın çocuk dünyaya geldikten sonra da önce de, sadece enstrümental bir figüre indirgendiği bir “biz bize yeteriz yavrum” mesajı gidiyor erkek çocuğa.
Böylece ne kuşak farkı ne de cinsiyet farkı (bu noktayı çok açmam lazım ama burada olmaz) tam olarak yerleşiyor. Memleketteki ensest “patlaması” biraz da bununla ilgili.
Yenilgiyi yaşamamış bir bilinçdışı olan bir erkeğe laf anlatmak, deveye hendek atlatmaktan daha zor.
Kastettiğim bilinçdışındaki yenilgi. Kurucu bir yaşantıdan bahsediyorum.Annenin sevgi tekeline sahip olma iddiasından vazgeçmekten.Okul bahçesindeki kavgada dayak yemekten değil.Annesini babasına bırakan erkek (çocuk), daha sonra, bir kadın onu terk ettiğinde diyelim, bunu da sineye çeker. Egosu dağılmaz. Dağılıp da gidip o kadını öldürmez.
Olgunlaşmanın yolu yenilmekten geçer.
Kusura bakmayın. Sosyal medyadaki bu bomboş ve cırlak oral öfkeden fenalık geldi. Yoksa bunları burada kolay kolay yazmazdım.
Cırlayan bir bebeğin enerjisini düşünün. Etraftakileri helak etse de bitmez gibi duran bir enerjidir. Biz bittik helak olduk, sen susmadın der yakınları.Öyle bir enerji. Nükleer enerji gibi.
Çok arkaik ve temel anlamda bir “yasa” mefhumu yok. Bu yasa, kanun numarası olan bir yasa olmak zorunda değil ve kastettiğim yasa öyle bir yasa değil. Yasaların yasası gibi bir yasa. O yasa yerini tutmayınca, yayaya da yol vermiyorsun zaten aracınla. “Yasa” mefhumu yok zihninde.
***
Ama anne kediler bir süre sonra yavrularına sen başının çaresine bak derler bizim anneler bir türlü bırakmıyorlar ki gelin kaynana sevgi tekeli çatışması bitmiyor.İşte, başka baba adayı bulunca, enceğini bırakıyor. Bizimkiler bırakmıyor. Esas ilişki hep çocukla.
İlkeler bizi ağır sapmalardan korumak için vardır.
“Tercih yapılamayan her durumda insan erdemine baş vurulur; kriter budur.” @VOLTRAN_2 twitter
Küpe olacak bir cümle.
“Sen, benimle alakalı sanıyorsun ama değil.”
Herkes ve her şey, herkez; sadece ve sadece kendini daha iyi tanıman ve farkına varmak için kendinin…
Şimdi sen sanıyorsun ya sana şöyle etti böyle yaptı; değil öyle işte o.
Sen insanlara nasıl ve neden “öyle” davrandığını fark etmediğin sürece de “öyle” olacak. Tek yaptığın içindeki hasarı gidermek için kendine anlatacak gerçekliği yaratmak. Ufak ufak, adım adım, ama bilmeden bir manzara oluşturuyoruz ve derdimizden kurtulmaya çalışıyoruz o manzaraya bakıp. Fark etmeye ayarlı halim bana oyun oynayıp benden içeri bir ben yaratıyor ve o öteki ben, anlamam için gerekli halleri edişleri üzüntüleri kişileri gülümsemeleri içeren manzarayı yaratıyor görür gözüm baksın diye.
İnsan yavruyken esrik, yetersiz. Muhtaç. Güvensiz ve aç. Hayatta kalmak için almak zorunda. Almak için de istemeli. Fakat verecek bir şeyi yok huysuzluğundan gayrı.
İşte böyle hasarlanıyor çocuk. Böyle böyle kaybederek ve terk ederek bütünlüğünü, olgunlaşıyor genç. Sonra sevmeye başlıyor. Sevmek aslında sadece kendini sevebilme çabası. Tamam, eksiksiz, bütün olmak istiyor ilk defa (güzel, bütün olan demektir). Velakin korkuyor, içini boş, elini yalın sanıyor yine bebeklikteki gibi, oysa artık çok daha büyük ve kabil…
O zaman hayatın bir yerinde büyüdüğünü fark etmek ve kabullenebilmek şart. Bunu yapamamızın sebebi ise olgunlaşmanın sorumluluk almak demek olduğunu kabullenmek. Çocuk gibi herkesi ve her şeyi suçlamak büyük bir konfor zira. Hayatın seçimlerden oluştuğunu ve tercihlerimizin sonuçlarının kaçınılmaz olduğunu kabul etmek zor.
Son sözümüz şöyle olsun:
“İstediklerin var, bir de ihtiyaçların; sen hangisinin peşinde koşuyorsun?”
Fazlası için: Nedensellik Evreninde Yaşamak
En Az Eylem İlkesi (Principle of least action). En az çaba ilkesi de denir; fakat fizikteki adı “Tutumluluk (enerji) İlkesi” olarak geçer.
Kısaca, en az enerji (emek) ile ifade edilebilir, ya da en “kolay olan” ile.
Bu ilke, hareketin (değişimin) her zaman en az “eylem”i yapacak şekilde gerçekleşeceğini söyler (Kainat her zaman en “kestirme yolu” izler).
Doğada bu böyledir evet. Küre en iyi örnektir mesela. Ya da boru, hortum, baraj duvarı; en zayıf yerinden çatlar. Zira en az çaba (kritik eşik) orada “iş görmeye” yeterlidir. Gücü tutumlu kullanmak gibi bir ilkeyi evrenin her yerinde görüyoruz.
“Kolayı varken neden zoru yapıyorsun?” sorusu ise insana dairdir.
İnsan, çoğu zaman, istemeyi\almayı bilemediği için zora meyleder; didişme\çatışma\zorlama ile elde etmeye çalışır. İşte bu noktada bilinmelidir ki zorlama ile elde edilen mutluluk getirmeyeceği gibi huzuru da bozar. Peki neden?
Ruhun derdi, eksikliğini gidermek, beceremediğini başarabilmektir. Ki bu da hak edebilmek, elinde tutabilmek, isteyebilmektir. Böylece herkes kendine güveni, yeterliliği arar aslında.
Tabii ki bunu, yani isteyebilmeyi, yani enerjide tutumluluk ilkesini, en kolay yolu beceremenin sebebi vardır. Ve sebep duygusaldır. Şu kişiden duymuştum: twitter.com/murad__33
Bir şey mantıklı değilse duygusaldır.
Duygusalsa geçmişe dairdir. Ancak o zamana giderek çözülebilir.
mustafaat 